BİR GÜN KOKAR (İsmail KARA)

   BİR GÜN KOKAR

                                                                                      İsmail KARA

    Bazen eski zamanları özlüyor, arıyorum.

     Çocukluk günlerim, gençlik yıllarım; bir sinema şeridi gibi hayatım, gördüklerim, yaşadıklarım canlanıyor beynimde.

     Düğünler, bayram kutlamaları, insanlar arasında sevgi ve saygının fazlasıyla yaşandığı zamanlar. Sosyal yardımlaşmalar. İmece…

     Bakıyorum da onlar hep mazide kalan birer bilmece.

     Çocukluğumun büyük bir bölümünün geçtiği o köyüme gidiyorum bazen. Hani derler ya “ölü toprağı seçmişler üstüne”. İşte öyle bir şey…

     Ne kuşların cıvıltısı, ne kuşlar gibi şen şakrak çocuk sesleri,

     Ne inek ve öküzlerin böğürmesi,

     Ne eşeklerin anırması,

     Ne köpeklerin havlaması,

     Ne horozların ötmesi, tavukların gıdaklaması,

     Yok arkadaş yok!..

     Var olan evlerinin önünde birkaç ihtiyar.

     Boydan boya bir sessizlik var.

     Yalnız köyler mi değişen?

     Yoksa, her tür kirliliği ile kentler mi gelişen?

     Bence gün gün olumsuzluğa koşuyor düzen…

     Şimdi size Mart 2000 de yazdığım bir şiirimi sunuyorum,”Bir Gün Kokar”

     Öylesine değiştik,

     Öylesine değiştirdik ki;

     Bambaşka oldu dünyamız,

     İşimiz, gücümüz para,

     Her düşüncemizde çıkar,

     Düşlerde bile onlar var.

     *

     Manevi değerlerimiz çöktü,

     İnsanlar maddeyi seçti,

     Değişip, çok şeyden geçti.

     Nerde sevgi, saygı, vakar?

     Bu düzen ki, bir gün kokar.

     *

     Aramıza girdi sıra dağlar,

     Bizi bize bağlayan bağlar,

     Yıldan yıla çürür, kopar.

     Boşuna dememiş atalar;

     “Ateş, düştüğü yakar”.

     *

     Kim kulak verir ki sözüme,

     Haksızsam tükürün yüzüme!

     Anlamıyorum ne oldu özüme?

     Belki derinlerde bir güzellik var,

     Dikenler yüzeydedir batar, batar. 

(YediGün gazetesi: 02.04.2015)